Grijze zeehond (Halichoerus grypus)

De grijze zeehond brengt het grootste deel van z’n leven door met het jagen op zee, waar men de dieren slechts af en toe met de kop boven water ziet komen. Aan land, waar ze uitrusten of hun vacht laten drogen, leven ze in groepen. Zeehonden gaan ook aan land om te paren en de jongen groot te brengen. De meeste grijze zeehonden kiezen als rustplaats vaak rotsige eilandjes uit. Ze zijn slechts vanuit een boot te bekijken. Soms ziet men ze ook wel op zandstranden. Grijze zeehonden zijn bijzonder talrijk in het noordelijke deel van Schotland, op de Shetland Eilanden, de Hebriden en de Faeröer. Ze zijn van de gewone zeehond te onderscheiden door hun Romeinse neus. In Midden-Europa ziet men deze zeehonden wel aan de Oostzeekust in het oostelijke deel van Duitsland en Polen.

• Orde: Roofdieren
• Familie: Zeehonden
• Geslacht & Soort: Halichoerus grypus
• Categorie: Zoogdieren

Wat eet een Grijze zeehond

Zeehonden spelen wat hun voedingsgewoonten betreft in op het aanbod van vis in hun leefomgeving. Dankzij hun grote ogen met het relatief platte hoornvlies kunnen ze zelfs in troebel water goed zien. Hun gehoor en reukzin zijn voor de jacht echter veel belangrijker, en zelfs blinde zeehonden kunnen moeiteloos voldoende voedsel vinden. Een grijze zeehond heeft geen uitwendige oren, maar ze hebben wel een uiterst gevoelig inwendig gehoor dat hen bij het vangen van vissen helpt. Het oorgat kan bij het duiken gesloten worden, zodat er geen water binnen komt. Waarschijnlijk gebruiken ze bij het jagen een zelfde soort echopeilingssysteem als dolfijnen. De uiterst gevoelige bek en baardharen bemerken elke beweging in het water die de vluchtende prooidieren maken, als de zeehond ze achtervolgt. Zodra hij een vis ontdekt, zet de zeehond de achtervolging in en vangt zijn buit door behendigheid en snelheid. Aangezien het bloed van een zeehond een hoog gehalte aan hemoglobine bevat (de rode kleurstof die de zuurstof in het lichaam verdeelt), kan het dier tot 20 minuten ononderbroken onder water blijven.

Grijze zeehond en de mens

De grijze zeehond wordt al duizenden mensen door de mensen bejaagd. Hun vel werd gebruikt voor kleding, hun vet voor lampolie. Voor dorpen aan de kust was hun vlees het hoofdbestanddeel van de voeding. Het dood slaan van jonge zeehonden om witte of beige pelsen voor de mode-industrie te verkrijgen, is een recentere bedreiging voor de zeehonden. Dankzij acties van natuurbeschermers, heeft zeehonden bont echter veel van zijn aantrekkelijkheid verloren. Toch word de grijze zeehond niet overal met veel enthousiasme begroet. Vissers beklagen zich erover dat ze enorme hoeveelheden zalm en kabeljauw verschalken, maar wetenschappers spreken dit tegen. Volgens hun onderzoekingen vormen grijze zeehonden geen serieuze bedreiging voor deze visbestanden. In 1988 werden een aantal grijze zeehonden ziek door het virus dat ook andere zeehonden in grote aantallen had geveld.

Voortplanting

De paartijd van een grijze zeehond ligt tussen september en december. De vrouwtjes komen voor de geboorte aan land. Aangezien de paring korte tijd na het werpen van de jongen plaats vindt, zijn er rond de tijd van geboorte ook bullen in de buurt die alvast een territorium afzetten. Het vrouwtje baart een jong dat 14 tot 17 dagen gezoogd wordt. De stranden zijn in de regel overvol met zeehonden, zodat de moeder haar jong tegen dood drukken moet beschermen.

Grijze zeehonden baby’s

Grijze zeehonden baby’s komen ter wereld met een beige wit vel dat na drie weken geleidelijk aan vervangen wordt door een grijs jeugdkleed. Ongeveer in die periode is de moeder weer bronstig en verliest ze haar belangstelling voor het jong. Oudere, ervaren bullen beheersen de stranden en weten de meeste vrouwtjes te veroveren. Een grijze zeehond vormt geen paarvorming; de bullen paren achter elkaar met de vrouwtjes op hun strandgedeelte. Na de paring verlaat het vrouwtje het huwelijks-strand om op zoek te gaan naar voedsel. De jongen worden achter gelaten en moeten voor zichzelf zorgen. De honger drijft hen uiteindelijk ook de zee in.

Bescherming

Het totale Europese bestand werd in 1982 op 45.000 exemplaren geschat. De zeehondenjacht werd verboden tijdens een virusbesmetting waaraan duizenden zeehonden in 1988 ten prooi vielen. De grijze zeehond valt nu in de meeste landen van Europa onder de beschermde diersoorten.